i dzięki czytelnikowi stały się, by użyć określenia Świetlickiego, mojotwoje, wspólne, równoległe z naszym doświadczeniem. Zaraz jednak przypomina się – przyznaję nietypowy – wiersz „Wybieg”, w którym czytamy:

Nie widać Świetlickiego, nie ma też Dyckiego.
O tym również wiedziałem, pisząc ten wiersz.
Tylko ja tu jestem. Czekam, aż ktoś to dostrzeże.

Poezja daje możliwość zabiegania o czytelnicze względy, ale też wybiegania w przyszłość, projektowania światów pozornie niekoniecznych. I w tym sensie literatura w ogóle nie może liczyć na jakąś większą użyteczność. Myliłby się jednak ten, kto powiedziałby, że te wiersze są papierowe, skrojone z waty słów! Jeżeli Konstrat stosuje wybiegi, to po to, żeby im zaprzeczyć, poddaje nas różnym próbom, z których wychodzimy bogatsi o jeszcze jedno doświadczenie językowego pokrewieństwa.