dworcowych ławkach. Chociaż do zakumania, jak się pisze scenariusze nie potrzeba aż dwóch lat (wystarczy kilka godzin, aby wyklarować zainteresowanej osobie pewne schematy i konstrukcje budowy scenariusza), to jednak najważniejsze były spotkania z wykładowcami, niejednokrotnie w cztery oczy, przy butelce dobrego alkoholu. Że wspomnę o Glińskim, Bajonie czy Szulkinie. Z tych bezpośrednich kontaktów czerpałem najwięcej. Co do drugiej części twojego pytania, skłonności reżyserskich nie mam. Wiem, jaka to ciężka harówa. Wolę pochylać się nad klawiaturą i w spokoju wymyślać historie. To przychodzi mi o wiele łatwiej.

J.W.: Czy dostrzegasz zapóźnienie polskiej kultury, jej wtórność, drugorzędność wobec innych kultur europejskich, czy światowych i czy – jeśli to dostrzegasz – miałbyś jakiś pomysł, jak można tę sytuację zmienić, na czym oprzeć się w walce o wysoki status kultury własnej?

K.Ś.: Jakie zapóźnienie? Raczej nie musimy mieć kompleksów. Nie jesteśmy ani lepsi, ani gorsi od innych. Wystarczy rozejrzeć się dookoła. Oczywiście, są okresy, w których następuje jakaś niewytłumaczalna stagnacja, na przykład obecna sytuacja polskiej kinematografii, że posłużę się słynnym monologiem inżyniera Mamonia z „Rejsu”: „W filmie polskim, proszę pana, to jest tak: nuda… Nic się nie dzieje, proszę pana. Nic. Dialogi nie dobre… Bardzo nie dobre dialogi są. Proszę pana… Yyyy… W ogóle brak akcji jest. Nic się nie dzieje.” Ale nie ma co rozpaczać. Pojawiło się na horyzoncie wielu młodych, obiecujących reżyserów. Wszystko przed nimi. Uzbrójmy się więc w cierpliwość i czekajmy. Coś się w końcu musi ruszyć.

J.W.: A w literaturze? Myślisz, że w literaturze jest obecnie dobrze?

K.Ś.: Ciężko wyrokować. Nie mogę być obiektywny w ocenie obecnej sytuacji w literaturze, bo musiałbym mówić tylko o bliskich znajomych, a to już zakrawa na kumoterstwo (śmiech).

J.W.: A gdybyś miał swoim znajomym z zagranicy polecić coś z polskiej literatury, co Twoim zdaniem jest ważne, wartościowe i trzyma poziom światowy, co byś polecił?

K.Ś.: Przyparłeś mnie do muru. Czuję się zakłopotany, bo jest wiele osób, które zasługują na światowy rozgłos. Nie będę zapewne oryginalny w moim wartościowaniu i wymienię tylko kilka nazwisk: Huelle, Stasiuk, Tokarczuk, Podsiadło, Rudnicki, Wilk. A spoza kręgu literackiego: Leszek Kołakowski.

J.W.: Od niedawna współredagujesz „Helikopter”, pismo, którego podtytuł w pierwszej odsłonie brzmiał „pismo artystyczno-wędkarskie”. Jak to się stało, że stałeś się redaktorem i czemu tak niezwykły charakter ma „Helikopter”, jak gdyby programowo uciekający od tak zwanej czystej literatury?

K.Ś.: Od początku 2007 roku pracuję we wrocławskim Ośrodku Postaw Twórczych. Zostałem wciągnięty w końcową realizację projektu „Niewidzialna mapa Wrocławia”. Teraz, kiedy opadł pył i książka żyje własnym życiem, zająłem się redagowaniem „Helikoptera”. Nie jest to z założenia pismo literackie, to raczej artzin otwarty na wszelkie formy działalności artystycznej. Przy okazji chcemy w nim promować OPT, bo to miejsce o niepowtarzalnym klimacie. Pracuje z nami Filip Zawada, o którym nie muszę chyba nic mówić. Ma tam próby „Robotobibok”, którego cześć składu działa na różnych płaszczyznach w OPT, na przykład przy organizowaniu koncertów. Sumując: wrze tam, jak w tyglu.

J.W.: I widzisz siebie na dłużej w tym tyglu? Fascynuje Cię ta redaktorska robota?

K.Ś.: W tym tyglu ciągle coś się zmienia. W sumie nie jestem przyspawany do żadnego stołka. Jeżeli ktoś kiedyś przyjdzie i powie: temu panu dziękujemy, to zajmę się czymś innym. Pracę redaktorską traktuję jak każdą inną. Robię swoje tak, żeby potem się tego nie wstydzić.

J.W.: W „Po debiucie. Dzienniku krytyka” sporo miejsca poświęca Ci Karol Maliszewski, w którego oczach jesteś niemal ikoną współczesnego poety, a na pewno wzorcem buntowniczej postawy poetyckiej, godnym szklanej gabloty w Sevres. Jak czujesz się z taką „gębą”? Podoba ci się ten wizerunek jadącego po bandzie poety przeklętego? I jak to się ma do ciebie teraźniejszego, ciebie, trzeba tak chyba powiedzieć, ustatkowanego?

K.Ś.: Fajnie mi z tą „gębą” (śmiech). A tak poważnie, to bez znaczenia, kto co o mnie mówi, jak mnie szufladkuje. Z Karolem łączy mnie zażyła znajomość, stąd może jego ciepłe podejście do mojej osoby, a jak się okazuje, i pisaniny. Uwielbiam jego żarliwość, jego oddanie literaturze. To takie bebechowate, mięsiste, a jednocześnie uczciwe. Znasz mnie, więc wiesz jak jest naprawdę. Może jestem takim jurodiwym polskiej poezji (śmiech), kimś kto nie płynie z głównym nurtem i ma gdzieś wszelkie układziki. Nie potrafiłbym dawać dupy po to, aby za wszelką cenę udowodnić, że jestem kimś lepszym od innych. To wbrew mojej osobowości, trochę szalonej,