przygląda się z fascynacją kolejnym przesuwającym się przed jej oczami postaciom. Kiedy się boi odpada jej pępek i wpada między deski w podłodze. Jest baczną obserwatorką przemijającej urody swoich sińców i nadrzecznych ślimaków. Można by powiedzieć, że jej półświatek bywa najpiękniejszym z możliwych półświatków.

Dziennik, pażdziernik 2008