reprodukcje ruchu spoglądają na pożerające je kroki i z nagła:
wielki płat serca kładzie się pod spodem. kontury sensu - bryła
ironii - tak czy inaczej nie jest to pełne i nie jest szamotaniem.
jest szumem pojedynczym i poza mną - w innej skazie, piętno
rozdarte w najpiękniejsze horyzonty – jakbyśmy wystarczali
od siebie do siebie. teraz w wielkim uproszczeniu i wymiarze
trzeba nagwintować początek: co poraża, a co oświetla, co jest,
i czego nie wyjaskrawia ład mechaniki skurczów. wewnętrznie
i niebezpiecznie oszlifowana ślina, którą w metalowych misach
strzegą bliżej nierozpoznane szyfry, staje w gardle niczym tama.
który jest kryształem rozbijanym poza miastem daje się zdjąć,
a brama rozpoznaje swoją niebezpieczność. o czym będzie mowa?
tak naprawdę wychodzę z sieni: mam tyle otworów, co skrzepów.