I chciałem mówić, lecz zabrakło słów. A w ustach
popiół i piach, i sól słona jak pot, kiedy lęk wzbiera
jak wrzód. Kamienie w krtani wielkie jak pięści
chciwca łasego na skarb. Na wargach ślina i piana.

Jeszcze mogłem biec, zacząłem, lecz padłem na starcie.
Stawy w kolanach zarosły mchem i paprocią. Ktoś
rzucił w nie pieprz. Żeby bolało i piekło. I piekło
rozpleniło się we mnie, roziskrzyło jak watra. Czyja

ręka strachu ściskała mi gardło i krtań? Kto mnie
zmuszał do ruchu i mieszał niczym zaprawę? Próbował
związać mnie z nowym życiem, w którym zaledwie
prowizoryczny skaj i kości do gry dawać by miały

pozory cienia? Bo wcześniej powiedzieliśmy sobie
już wszystko, także i to, że nie będziemy nawiedzać
się nadaremnie, a nadaremnie znaczy, że nigdy.
Jeżeli jestem winny zarzucanych mi zaklęć,

solfamirediów, doremiów, niech spadnie na mnie
nieszczęście większe niż wszystkie dotychczas.
I nagle są – spadają jakby ocean. Zatem dajcie
mi łódź oraz sonar. Morze Inkaustu, przybywam.