Spiskom, knuciom

przedstawiam zwykłą prostotę
bycia, bez zbędnego
kombinowania,
młotkowe struktury nawet,
a może i nawet
dziecięcy uśmiech
starego chłopa,
bez zakłamania.
Piszę to po tym,
gdy największe utrapienie
literatury,
Instytut Literatury,
odchodzi w niepamięć;
musiałem jeszcze na koniec
dosrać słownie
jednemu z pracowników
na zasadzie:
ten się śmieje,
kto się śmieje ostatni,
czyli żywy;
a jeśli on to przeczyta,
niech się wypcha
jak trofeum
myśliwskie,
relikt.