Taki czarny, wiszący w ogrodzie,
w którym owoce na stole, naczynia
i parasol. Taka czarna, za oknem,
w wątpliwej dzielnicy, pośród
krzywych perspektyw. Taki śpiący,
z brodą na parapecie, mury
się gryzą i epoki. Taki młody
jest wrzesień, wszystko wokół bezbronne,
ciche a woła, wszystko oddać się
chce, niemal wychodzi z siebie,
nikt nie potrafi przyjść na gotowe,
okrężne drogi służą drobniejszym
celom, upadłe fabryki okrywa
czerń, chodniki brzęczą klawiszami
płyt, żarówki skręcone jak wąż
spoczywają na kopiach obrazów


z tomu "Tremo"