Jedno obok drugiego, twarze ocienione,
Spoczywają w kamieniu hrabina i hrabia;
Jak niegdyś świetność manier, tak teraz ozdabia
Oboje sztywność stroju: suknia z zakładkami,
Płyty żelaznej zbroi zmyślnie połączone
I ta szczypta absurdu - pieski pod stopami.

Trudno się po prostocie tego pre-baroku
Spodziewać, że przykuje czyjś wzrok, nim spostrzeżesz
Pustą, ściśniętą w prawej dłoni, zdjętą z lewej -
Rękawicę. I nagle szok niespodziewany
I tkliwy: zauważasz, że oto wzdłuż boku
Złożył ramię i ujął rękę ukochanej.

Nigdy nie pomyśleli, że będzie im dane
Tak długie spoczywanie. Tylko przyjaciołom
Ten szczegół - dwu posągów wierność - przeznaczono:
Obstalowali przecież u rzeźbiarza (który
Wykonał pracę z wdziękiem) przedłużenie trwania
Pasa łacińskich imion dookoła tumby.

Nigdy nie przypuszczali, jak prędko zaskoczy
Ich w tej dziwnej podróży na wznak, nieruchomej,
Powietrze, w moc bezgłośnie niszczącą zmienione,
Które odprawi dawnych dzierżawców; jak szybko
Zaczną patrzeć - nie czytać - ich następców oczy.
Przez czasu szerokości i długości, sztywno

Płynęli, połączeni. Śnieg spadł poza datą.
Co lato blask się tłoczył u szyb. Ptasie trele
Jak okruchy sypały się w tę samą ziemię,
Gęsto przesianą kośćmi. I szli w górę zmienną
I nieskończoną linią ludzie, ich tożsamość
Zmywając. Teraz w pustce stulecia bez herbów,

W korycie dymu, wolno zwijanym na nieba
Szpulę nad ich historii strzępem, trwa to jedno:
Czas zmienił ich w zmyślenie; ich kamienna wierność
Prawie niezamierzona, ostatnim się staje
Wykładem znaczeń herbu i wyjaśnia niemal
Coś niemal przeczuł: tylko miłość z nas zostanie.